Carlos Blaaker

Carlos woonde en werkte in Suriname en Nederland (Rotterdam). In 2009 verhuist Blaaker naar Curaçao waar hij zich gaat toeleggen op het maken van sculpturen in brons, polyurethaan, staal, polyester en hout. “Ik wil het schilderen en het beeldhouwen naar elkaar toe brengen, zodat een schilderij ook een driedimensionaal ding zou kunnen worden en omgekeerd. Dit zijn pogingen voor het opheffen van die schutting tussen beeldhouwkunst en schilderkunst. Ik wil eigenlijk de beelden verheffen.”

Blaaker wil met zijn kunst een verhaal vertellen en toont vaak gewone mensen die bij hem in de buurt wonen. Blaakers muzen zijn de mensen in zijn buurt die hij dagelijks om zich heen ziet: mensen uit de LHBTIQ+- gemeenschap, immigranten, daklozen. Herkenbare types die je overal ter wereld op straat zou kunnen tegenkomen. Op het eerste gezicht lijken de modellen letterlijk verbeeld, maar onder het realistische oppervlak van stijl schuilt een verhaal door de context waarin ze zijn geplaatst. Hierdoor wordt de letterlijkheid overstegen en krijgen de werken een zekere gelaagdheid waaraan ze hun betekenis ontlenen. De interpretatie van het kunstwerk is echter aan de kijker. “Ik ben een verhalenverteller in mijn werk”, verklaart de kunstenaar. Door middel van zijn kunst maakt Blaaker de ‘onzichtbaren’ uit de samenleving zichtbaar. Kritiek op de maatschappij schuwt hij daarbij niet.