Rutger de Vries

De uitgestrekte schilderijinstallaties van Rutger de Vries (1987) wijken af in zowel geometrische beeldtaal als meer organische, waaierachtige schilderachtige oppervlakken die putten uit de dynamiek van schijnbaar tegenstrijdige handelingen van expressie en verhulling. Op het eerste gezicht weerspiegelt zijn werk het expressieve karakter van een rusteloze schilder, maar zichtbare sporen bezetten het toneel van de installatie: de rondslingerende gereedschappen kenmerken de afwezigheid van de maker zelf.

De Vries breidt de experimentele gebaren en systemische logica uit, afgeleid van de tradities van procesmatig schilderen en conceptuele kunst, tot zelfontwikkelde gereedschappen. Hij mergeert industriële mechanica en computergestuurde machines met technieken zoals aerosols spuitverf, verfbommen en corrosieve etschemicaliën. Door de waarde van zijn identiteit te vervagen, onderzoekt De Vries de reikwijdte van zijn eigen auteurschap, terwijl hij de visuele middelen van anti-establishmentbewegingen reflecteert. Bijgevolg verschijnt er, door te opereren in de context van de beeldende kunst, een nieuwe antagonist op het snijvlak van private en publieke ruimte.